هوا بس ناجوانمردانه سرد است. هم هوای ایران؛ هم هوای دنیا. هم هوای اخبار، هم هوای جیب‌ها و هم هوای دل‌ها. زمستان است. در این زمستان چه عنصری مردم را به دفاع از انقلاب وا می‌دارد؟ سخن از عنصری است که نه تنها دشمن را ناامید کرده بلکه بسیاری از دوستان را هم متحیر ساخته. این دفاع همیشگی و مداوم و مستمر از انقلاب و نظامی که برای آن مردم هزینه‌های سنگینی داده‌اند در دستگاه تحلیلی بسیاری از جامعه‌شناسان و علوم‌سیاسی‌خوانده‌های خودمان نیز شبیه به یک معماست. توضیح قرآنی آنچه رخ می‌دهد و ریشه عظمت ملت ایران به زبان امروزی اینگونه است: برند قلوب مردم ما خداست! چه می‌گوییم؟
 قرآن کریم در سوره مجادله می‌فرماید: «لَا تَجِدُ قَوْمًا يُؤْمِنُونَ بِاللَّهِ وَالْيَوْمِ الْآخِرِ يُوَادُّونَ مَنْ حَادَّ اللَّهَ وَرَسُولَهُ وَلَوْ كَانُوا آبَاءَهُمْ أَوْ أَبْنَاءَهُمْ أَوْ إِخْوَانَهُمْ أَوْ عَشِيرَتَهُمْ أُولَئكَ كَتَبَ فِي قُلُوبِهِمُ الْإِيمَانَ وَأَيَّدَهُمْ بِرُوحٍ مِنْهُ وَيُدْخِلُهُمْ جَنَّاتٍ تَجْرِي مِنْ تَحْتِهَا الْأَنْهَارُ خَالِدِينَ فِيهَا رَضِيَ اللَّهُ عَنْهُمْ وَرَضُوا عَنْهُ أُولَئكَ حِزْبُ اللَّهِ أَلَا إِنَّ حِزْبَ اللَّهِ هُمُ الْمُفْلِحُونَ». « گروهی را که به خدا و روز قیامت ایمان دارند، نمی‌یابی که با کسانی که با خدا و پیامبرش دشمنی و مخالفت دارند، دوستی برقرار کنند، گرچه پدرانشان یا فرزاندانشان یا برادرانشان یا خویشانشان باشند. اینانند که خدا ایمان را در دل هایشان ثابت و پایدار کرده، و به روحی از جانب خود نیرومندشان ساخته، و آنان را به بهشت هایی که از زیرِ [درختانِ] آن نهرها جاری است درمی‌آورد، در آنجا جاودانه‌اند، خدا از آنان خشنود است و آنان هم از خدا خشنودند. اینان حزب خدا هستند، آگاه باش که بی‌تردید حزب خدا همان رستگارانند».
یکی از نشانه‌های ایمان واقعی و غیر منافقانه به خدا و معاد این است که مؤمن با کسانی که دشمن خدا و پیامبر هستند؛ به‌گونه مرافقت و نشست و برخاست ندارد که گویی یکی از آن‌هاست؛ مؤمن همیشه مرز خود با دشمنان خدا را حفظ می‌کند. این به معنای عدم مطلق هرگونه مراوده با این دشمنان نیست؛ بلکه در مواقع ضرور با آن‌ها مراوداتی خواهد داشت؛ اما این مراودات از جنس عدم محاربه است و نه مصالحه و سلام و دوستی. وقتی پای خدا و پیامبر در میان باشد، آنان با هیچ کس پارتی‌بازی نمی‌کنند. حتی برادرش اگر دشمن باشد و قابل اصلاح نباشد، برایش جایگاهی ندارد. از این برادری تنها یک نام می‌ماند و مؤمن این قطع پیوند را (که الزاما به قطع رحم نمی‌انجامد، مگر در مواقع حاد) از روی اکراه انجام نمی‌دهد؛ بلکه قلبش خود به خود از آن برادر می‌برد؛ قلب مؤمن آخر صاحب دارد و قطب‌نمایش هیچ‌گاه سردرگم نمی‌شود یا جهت را اشتباه نشان نمی‌دهد؛ همواره قبله‌نماست. این از اصالت قلب مؤمن است؛ برندش خدایی است؛ پس مرزهایش مشخص است؛ حزبش مشخص است؛ تیمش مشخص است. 
حرف این است که جمهوری اسلامی ایران برای مردم راه گریزی از طاغوت است که از آن نفرت دارند. این همان دست‌خط خداست که روی قلوب مردمان این مرز و بوم نقش بسته و از ازل تا ابد آن‌ها را موحدانی انقلابی ساخته است. گلایه‌های مردم به جاست؛ اما عیار قلبشان به آن‌ها اجازه نمی‌دهد که در تیم ترامپ و نتانیاهو باشند یا همچون حاکمان سرزمین قبله مصداق «يُوَادُّونَ مَنْ حَادَّ اللَّهَ» شوند؛ خط و مرزشان مشخص است. این مردم حزب‌الله‌اند؛ از همین است که قرآن‌شناس یگانه عصر، حضرت آیت‌الله سیدعلی حسینی خامنه‌ای آنان را بی‌هیچ‌گونه تردید از «غالبون» می‌خواند.