اقتصاد۲۴- اکثر پیش‌دبستانی‌ها مخصوصاً در مناطق محروم با چالش‌های مالی و نیروی انسانی دست به گریبان‌اند. با وجود آنکه زابل در منطق سیاستگذاری جزو مناطق محروم و دوزبانه به‌شمار می‌رود، اما هیچ حمایت دولتی ویژه‌ای در حوزۀ پیش‌دبستانی دریافت نمی‌کند. همین موضوع بر عملکرد تحصیلی و یا میزان ترک تحصیلی مقاطع بالاتر هم اثر خواهد داشت، کمااینکه تا الان هم در لیست کمترین میانگین معدل‌ها در میان سایر مناطق کشور قرار گرفته است. در این گزارش از زاویه نگاه چند مدیر و مربی پیش‌دبستانی روستایی در منطقه زابل، به وضعیت کنونی پیش‌دبستانی نگاه کرده‌ایم. بخش اعظم مشکلات این مراکز، از جایی شروع شد که با خروج از حمایت بهزیستی، تمام حمایت‌ها از سوی دولت قطع شد و ادامه فعالیت را برای بسیاری از این مجموعه با مشکل مواجه کرد و اکنون آنها ناگزیرند تنها با کمک‌های مردمی به حیات خود ادامه می‌دهند.
رها ماندیم
مدیران پیش‌دبستانی‌های زابل می‌گویند با شرایط کنونی، آموزش‌های پیش‌دبستانی حتی در مناطق محروم نیز می‌تواند تأثیر مثبتی در آینده تحصیلی کودکان داشته باشد
«زهرا نعمتی‌نژاد»، مدیر پیش‌دبستانی روستای بنجار در زابل، از وضعیت اقتصادی خانواده‌ها می‌گوید که توان پرداخت شهریه ندارند و از طرفی مدت‌ها است که حمایت دولتی هم دریافت نمی‌کنند و ادامه می‌دهد: «اگر کمک‌های مرکز مردم‌نهاد مهر هامون در این منطقه نباشد، واقعاً مراکز پیش‌دبستانی توان ماندن و ادامه دادن ندارند. چون خانواده‌های این منطقه اصلاً وضعیتی ندارند که بتوانند برای پیش‌دبستانی کودکان خود هزینه‌ای کنند. با سطح اقتصادی‌ای که خانواده‌ها دارند، اصلاً پولی ندارند که بخواهند شهریه پرداخت کنند.
قبلاً که زیر نظر بهزیستی بودیم، مواد غذایی و خوراکی به ما می‌داد تا برای بچه‌ها غذا درست شود و شرایط خیلی بهتری داشتیم، ولی الان که زیر نظر سازمان تعلیم و تربیت هستیم، دیگر هیچ حمایتی نداریم و تمام شد. حتی حقوقی که آن زمان می‌گرفتیم و بیمه‌ای که بودیم هم الان تمام شده و کلاً رها شده‌ایم. الان کل روستا برای پیش‌دبستانی می‌آید، ولی بااین‌حال کمکی دریافت نمی‌کنیم. اصلاً در منطقه ما پیش‌دبستانی دولتی دیگر وجود ندارد، درحالی‌که کسی اصلاً درآمدی ندارد که بتواند پولی به ما بدهد. آن‌هم در سیستان‌وبلوچستان که همه می‌دانند چقدر خشکسالی و بی‌آبی است.»
بیشتر بخوانید:آینده تاریک مناطق محروم؛ گزارش مرکز پژوهش‌های مجلس از ناکامی برنامه هفتم در زمینه محرومیت‌زدایی!
این مدیر و مربی پیش‌دبستانی با اشاره به اینکه پیش‌دبستانی در مدرسه نیست و جایی جدا از مدرسه قرار دارد، می‌گوید: «در حال حاضر، برای مکانی که در آن کلاس‌های پیش‌دبستانی را برگزار می‌کنیم، اجاره پرداخت می‌کنیم. قبلاً مدرسه روستا کلاس پیش‌دبستانی هم ثبت‌نام میکرد، ولی اصلاً درسی نمی‌دادند و روند کار هم این‌طور بود که آخر سال اداره به آنها یک هزینه‌ای می‌داد. بچه‌ها اینجا درس می‌خواندند، ولی اسمش در پیش‌دبستانی مدرسه ثبت می‌شد و این ظلمی به مربی‌های پیش‌دبستانی بود و است. درست است که آموزش‌وپرورش همه پیش‌دبستانی‌ها را غیرانتفاعی کرده، ولی می‌توانست یک کلاس آموزشی برای مربی‌ها ایجاد کند. اگر مهر هامون نبود تا حمایت کند و کلاس‌های آموزشی بگذارد، ما تا همین‌جا هم نمی‌توانستیم پیش برویم. الان می‌بینیم در طی سال‌هایی که در منطقه پیش‌دبستانی داریم، وضعیت تحصیلی کودکان چقدر متفاوت شده است.»
حمایتی در کار نیست
عدم حمایت مالی از سوی دولت در زمینه پیش‌دبستانی‌ها موجب شده است برخی مراکز در روستا‌های زابل با مشکلات جدی در تأمین هزینه‌ها و بهبود شرایط آموزشی روبه‌رو شوند
«محبوبه نیک‌نظر»، مدیر پیش‌دبستانی روستای ژاله‌ای در زابل، هم در مورد وضعیت خود می‌گوید: «۱۶ سال است که پیش‌دبستانی دارم و در طی این سال‌ها خانواده‌های بسیاری متوجه اهمیت پیش‌دبستانی شده‌اند؛ هرچند که هنوز هم خانواده‌های بسیاری هستند که این موضوع برایشان اهمیت چندانی ندارد. سطح فرهنگی در روستای ما نسبت به روستا‌های دیگر بیشتر است و بیشتر خانواده‌ها این همراهی را با ما دارند. الان خانواده‌ها ماهی ۱۵۰ هزار تومان باید پرداخت کنند، ولی براساس ابلاغیه شهریه امسال، خانواده‌ها باید سالانه چهار میلیون برای هر کودک پرداخت کنند. من و همسرم حیاطی خریدیم و آنجا پیش‌دبستانی و کتابخانه تأسیس کردیم و مقداری از هزینه‌ها را خانواده‌ها پرداخت می‌کنند و دیگر خانواده‌ها هر چقدر که توانش را دارند، پرداخت می‌کنند. از جای خاصی، از ما حمایت نمی‌شود، ولی اصلاً نمی‌گذارم به‌خاطر عدم توان پرداخت شهریه خانواده‌ها، کودکان از درس عقب بمانند. در پیش‌دبستانی دو مربی داریم که هر روز می‌آیند و تقریباً هرکدام دو میلیون و خرده‌ای دریافت می‌کنند. اما مدت‌ها است که دیگر هیچ کدام‌مان هم بیمه نیستیم…»
دیگر فی‌سبیل‌الله کار می‌کنیم
«ریحانه حیدری»، مدیر دیگری در روستای بنجار زابل، اشاره می‌کند که بیشتر هزینه‌های پیش‌دبستانی را خودشان پرداخت می‌کنند و می‌گوید: «بیشتر هزینه‌ها را خودمان می‌دهیم؛ چون خانواده‌های این منطقه وضعیت مالی خوبی ندارند. ما درواقع فی‌سبیل‌الله کار می‌کنیم. شهریه ماهی ۳۰۰ هزار تومان است، ولی برخی از خانواده‌ها ماهی صد هزار تومان یا ۵۰ هزار تومان پرداخت می‌کنند. الان همه بچه‌های روستا برای پیش‌دبستانی می‌آیند و خودم هم مربی هستم و هم مدیر که اجاره مکان هم از پولی که خانواده‌ها می‌دهند، پرداخت می‌کنم که ماهی یک میلیون و ۵۰۰ هزار تومان است. من فقط، چون کارم را دوست دارم، اینجا را سر پا نگه داشته‌ام. وقتی که تحت‌نظر بهزیستی بودیم، باز شرایط بهتر بود؛ بیمه بودیم، هزینه کمکی پرداخت می‌کردند که همه آنها تمام شد. همان مواد غذایی و ناهاری که بهزیستی می‌داد تا به بچه‌ها بدهیم، باعث می‌شد کودکان بیشتری اینجا بیایند. اما الان شرایط کاملاً تغییر کرده است.»
منبع: روزنامه پیام ما
source