به گزارش همشهری‌آنلاین، سازمان جهانی بهداشت با اشاره به شیوع فزاینده آبله میمونی (Mpox) در قاره آفریقا نسبت به یک «وضعیت اضطراری» بهداشتی در دنیا هشدار داد. این در حالی است که تاکنون موارد ابتلا در کشورهای آفریقایی گزارش می‌شد اما سوئدی‌ها پنجشنبه هفته پیش و پاکستانی‌ها هم روز گذشته هر کدام یک مورد را گزارش کرده‌اند.
آبله میمون یک بیماری مشترک بین انسان و دام است که توسط ویروس آبله میمون که مربوط به ویروس آبله است ایجاد می‌شود. این ویروس اولین بار در ۱۹۵۸ میلادی در میمون‌های آزمایشگاهی شناسایی شد و عمدتاً در کشورهای مرکز و غرب آفریقا رخ می‌دهد، اگرچه مواردی از این بیماری در مناطق دیگر به دلیل سفر و تجارت بین المللی گزارش شده است.
ویروس آبله میمونی می‌تواند از طریق ارتباط جنسی، پوست آسیب‌دیده، دستگاه تنفسی یا از طریق چشم‌ها، بینی یا دهان وارد بدن شود و نشانه‌های آن تب، سردرد، دردهای ماهیچه‌ای، لنفادنوپاتی و احساس خستگی است. به دنبال آن هم دانه‌هایی ایجاد می‌شوند که تاول‌ها و پوسته‌ها را روی آن ایجاد می‌کند.
علائم این بیماری معمولا خفیف هستند و برای اکثر افراد در مدت دو تا چهار هفته از بین می‌روند.
هشدار سازمان جهانی برای اروپا و آمریکاست
نگرانی از گزارش یک مورد ابتلا در پاکستان و احتمال ورود آن به ایران از جایی رقم خورده که وزارت بهداشت پاکستان امروز اعلام کرده این بیمار اخیرا از یکی از کشورهای عربی حاشیه خلیج فارس به کشور بازگشته است. البته به تاکید شهنام عرشی، رئیس مرکز مدیریت بیماری‌های واگیر وزارت بهداشت آبله میمون وارد ایران نشده اما به مرزهای هوایی و زمینی اعلام آماده‌باش می‌دهیم.
عرشی با اعلام اینکه سازمان بهداشت جهانی هنوز آماده‌باشی برای کشورهای خارج از آفریقا صادر نکرده، توضیح داده که این الزام برای کشورهای آمریکا و اروپا صادر شده و برای کشور ما نیست.
فرشید رضایی، مدیر دفتر آموزش و ارتقای سلامت وزارت بهداشت هم درباره درمان‌های این بیماری گفته در حال حاضر، ۲ واکسن برای آبله میمونی استفاده می‌شود و سازمان بهداشت جهانی و برخی کشورها مانند نیجریه و جمهوری دموکراتیک کنگو این واکسن‌ها را تایید کرده است.
آبله میمون از راه‌های مختلف قابل انتقال است
۱. انتقال از حیوان به انسان
تماس مستقیم با خون، مایعات بدن، یا ضایعات حیوانات آلوده (مانند جوندگان، میمون ها)، همچنین مصرف گوشت نیم‌پز دام‌های آلوده
۲. انتقال از انسان به انسان
تماس نزدیک با ترشحات تنفسی فرد مبتلا، تماس پوست به پوست با ضایعات یا بثورات فرد مبتلا، تماس با اشیاء آلوده مانند ملافه یا لباس
۳. مواجهه با محیط