از هر طرف که رفتیم جز وحشتمان نیفزود جز در خانه شما و فرزندان شما و اگر می‌گوییم بچه‌های منظورمان فقط پسران و دختران خودت نیست؛ شما ام ابیهایی، مادر پیامبر، پس مادر همسرت علی هم هستی، چراکه امیرالمؤمنین، نفس رسول خدا علیهما السلام است و نمی‌شود برای نبی و وصی مادر بود و برای خدیجه کبری نه. نمی‌شود برای همه این‌ها مادر بود و برای دیگر راهروان راه حق نه. از هابیل تا مهدی را شما مادری.

در این دنیا دعوا بین فرزندان زهرا و فرزندان ابلیس است. ای سیده زنان و مردان، شما برای آدم ابوالبشر مادری کردی که در اعماق هبوط، توبه‌اش پذیرفته شد؛ مگر نمی‌گویند او برای حسین تو گریه کرد؟ ما هم همچون پدرمان در تاریکی هبوطیم و این‌بار جز به برگشتن به بهشت راضی نمی‌شویم. ما فقط بخشش نمی‌خواهیم، می‌خواهیم به همان بهشتی برگردیم که تنها با ظهور و حاکمیت مهدی تو محقق می‌شود. ما آدمیم در هبوط، ابراهیمیم در آتشی که نفس فرزند تو سردش می‌کند، موساییم در ساحل نیلی که تنها عصای مهدوی آن را می‌شکافد یونسیم در بطن نهنگی که تنها به دعای تو ما را به ساحل نجات می‌رساند. یعقوبیم در کلبه احزانی که تنهای بوی پیراهن یوسف تو روشنش می‌کند.

مادر آب! بدون مهدی تو این امت ۱۴ قرن است که اسیر خشکسالی است. ما تشنه هما عدالتی هستیم که در سقیفه به سرقت رفت. نور دلمان برق همان ذوالفقاری است که بر طاقچه خانه تو بود. ام ابیها سلام‌الله علیها که به دنیا آمد، آنانی که به بی‌پسر بودن پیامبر دل بسته بودند ناامید شدند. هرچند هنوز نمی‌دانستند این نوزاد مادر فرزندی خواهد بود که پیکره ظلم را نحر می‌کند و ابتر بودن دشمنان خدا را عیان می‌کند. آن خیر کثیری که جهان را می‌گیرد، سرچشمه‌اش کوثر وجود زهرای مرضیه است. حضرت کوثر! به داد تشنه‌کامان برس… مادر قطره‌های باران تویی.