حضرت زهرا علیهاالسلام نمونه والای عمل در سخت‌ترین شرایط است؛ الگویی که امام زمان علیه‌السلام نیز به آن اشاره فرموده‌اند. بانویی که در اوج مصائب—در حالی که زن بود، داغدار بود، باردار بود و همسر شیرمردی همچون امیرالمؤمنین علیه‌السلام—از مقاومت در برابر جریان نفاق و اصحاب سقیفه دست نکشید؛ امری که منافقان هرگز انتظارش را نداشتند.

آنان نمی‌پنداشتند دختر پیامبری که مظهر حیا و لطافت است، با چنان صلابت پا به میدان بگذارد و حتی با وجود بارداری در متن حوادث قرار گیرد. تصور می‌کردند سوگ پیامبر او را به انفعال می‌کشاند یا عظمت شخصیت علی‌بن‌ابیطالب باعث می‌شود از عمل بازبماند؛ اما فاطمه زهرا همه این موانع را کنار گذاشت و راه وظیفه را برگزید. همان بانویی که از کور نیز روی می‌گرفت، تنها برای آنکه نهایت عفت را—حتی در برابر بی‌خطرترین نامحرمان—حفظ کند؛ چراکه او دورترین انسان از گناه بود. این روحیه، نشان می‌دهد هیچ چیز در وجود فاطمه زهرا مانع عمل نمی‌شود. بزرگ‌ترین درس زندگی آن بانوی عظیم این است که عمل، کلید ایمان و رسالت انسانی است. امروز نیز ما در زندگی فردی، اجتماعی و ملیِ خود بیش از هر زمان نیازمند همین روحیه عمل و مسئولیت‌پذیری هستیم. درسی که از زندگی صدیقه طاهره می‌آموزیم، تنها یک الگوی تاریخی یا احساسی نیست؛ بلکه دستور کاری برای امروز ماست. او نشان داد که عمل، همیشه در متن سختی‌ها معنا پیدا می‌کند.

اگر آسان بود، دیگر «عمل» نبود، بلکه تنها یک رفتار معمولی به شمار می‌رفت. آنچه فاطمه زهرا را به قله اسوه‌گی رساند، همین توانایی عبور از موانعی بود که هرکدام برای یک انسان عادی بهانه‌ای قانع‌کننده برای سکوت و کناره‌گیری است. جامعه ما نیز امروز در موقعیتی است که نیازمند چنین روحیه‌ای است: روحیه‌ای که از سنگینی مشکلات نهراسد، که در برابر ناملایمات عقب ننشیند، که از فقدان‌ها و زخم‌ها بهانه نسازد. ما اگر بخواهیم در عرصه‌های فرهنگی، اقتصادی یا سیاسی گام مؤثری برداریم، نخست باید تکلیفمان را با «مسئولیت» روشن کنیم؛ همان چیزی که دختر پیامبر در سخت‌ترین لحظات زندگی‌اش از آن غفلت نکرد و حتی یک لحظه کنار نگذاشت. عمل، تنها اقدام ظاهری نیست؛ نوعی حضور اخلاقی و روحی در صحنه است. درست همان‌گونه که فاطمه زهرا با تمام لطافتش در میدان ایستاد، بدون آنکه لطافتش را از دست بدهد.

این توازن بی‌نظیر میان حیا و حضور، میان عاطفه و اراده، میان لطافت و صلابت، الگویی است که اگر در زندگی فردی و اجتماعی ما جاری شود، بسیاری از مشکلات راه‌حل خواهند یافت. جامعه‌ای که به‌جای گلایه‌مندی، به‌جای انفعال، و به‌جای انتظار از دیگران، خود را مسئول بداند، جامعه‌ای است که به سمت تعالی حرکت می‌کند. فاطمه زهرا به ما آموخت که حتی اگر زن باشی، حتی اگر داغدار باشی، حتی اگر باردار باشی، حتی اگر تنها باشی، باز هم می‌توانی در برابر باطل بایستی، از حق دفاع کنی و مسیر تاریخ را تغییر دهی.