ایران در طول تاریخ خود، بارها در برابر فشارها و تحریم‌ها و جنگ‌ها ایستاده و بارها از دل بحران، فرصت ساخته است. اما در هیچ دوره‌ای، اهمیت «امید» و «اعتماد به توان داخلی» به اندازه امروز سرنوشت‌ساز نبوده است. اکنون که دشمنان آشکارا تلاش می‌کنند چهره‌ای مأیوس از آینده کشور ترسیم کنند، بزرگ‌ترین پاسخ، نه در شعار که در عمل نهفته است؛ در پیشرفت جوانانی که با دست‌های خود می‌سازند، می‌آفرینند و افتخار می‌آفرینند.
جوانان ایران، چه در میدان‌های علم و فناوری و چه بر سکوی ورزش، تنها مدال نمی‌گیرند؛ بلکه پرده از حقیقتی بزرگ‌تر برمی‌دارند: اینکه «می‌توان» هنوز واژه‌ای زنده است. هر موفقیت آنان، تیری است به سمت روایت تحقیر و ناتوانی که دشمن سال‌هاست می‌کوشد در ذهن جامعه جا بیندازد. امروز هر دانش‌آموزی که در المپیاد می‌درخشد، هر ورزشکاری که پرچم کشور را بالا می‌برد، در واقع تصویری تازه از ایران به جهان نشان می‌دهد؛ ایرانی که در برابر جنگ رسانه‌ایِ مأیوس‌سازی، لبخندِ امید را علم کرده است.
اما نکته‌ی اصلی اینجاست: امید، اگر به سیاست و ساختار تبدیل نشود، فرّار است. یعنی نظام تصمیم‌گیری کشور باید بداند که این سرمایه روانی، ارزشمندتر از هر منبع طبیعی است. جوانی که در شرایط سخت، توانسته خود را در سطح جهانی مطرح کند، باید احساس کند کشورش نیز به او میدان می‌دهد، فرصت می‌دهد و بر دستاوردش تکیه می‌کند. موفقیت‌های فردی، زمانی به پیشرفت ملی تبدیل می‌شوند که مسیرشان ادامه پیدا کند، نه آنکه در قاب عکس بمانند.
بیانات اخیر رهبر معظم انقلاب نشان می‌دهد که نگاه به موفقیت نباید تزئینی باشد، بلکه باید راهبردی تلقی شود. ایشان از امید به‌عنوان محور بقا یاد می‌کنند و بر این نکته تأکید دارند که دشمن، بیش از هر چیز، به دنبال تخریب همین امید است. دشمن می‌داند که جامعه امیدوار، قابل تحریم نیست؛ چون خلاقیت، تاب‌آوری و اعتماد به نفس را در خود بازتولید می‌کند. بنابراین، بزرگ‌ترین جهاد امروز، حفظ و تقویت این امید است.
این امید فقط در لبخند برنده‌ها نیست؛ در دل کسانی است که در کارگاه، آزمایشگاه، مزرعه و میدان عمل، بی‌صدا اما پیگیرانه کشور را جلو می‌برند. ما باید یاد بگیریم از این نیرو شبکه بسازیم، نه نقطه. یعنی موفقیت را پراکنده نکنیم، بلکه به یک جریان تبدیل کنیم. اگر این اتفاق بیفتد، قدرت ملی نه در سخن، بلکه در واقعیت تقویت می‌شود.
واقعیت این است که ایران امروز بیش از هر زمان دیگری در معرض دو نبرد هم‌زمان است: نبرد فیزیکیِ فشار و تحریم، و نبرد ذهنیِ ناامیدی. در نبرد اول، ما تجربه و توان داریم؛ در نبرد دوم، تنها سلاح مؤثر، ایمان به خود و آینده است. و این همان کلیدی است که رهبر انقلاب در سخنان اخیرشان گشودند: باید امید را زنده نگه داشت، چون امید یعنی «ادامه حیات ملی».
در نهایت، معنای واقعی پیشرفت آن است که نسل جوان احساس کند کشور به او نیاز دارد و او می‌تواند تغییر ایجاد کند. اگر این حس تقویت شود، هیچ قدرتی قادر نخواهد بود حرکت ایران را متوقف کند.
مدال‌ها، افتخارات و دستاوردهای علمی، فقط آغازند. آنچه اهمیت دارد، این است که از هر موفقیت، پلی بسازیم برای گام بعدی؛ از هر افتخار، انگیزه‌ای برای پیشرفت جمعی.
امروز بیش از هر زمان باید این حقیقت را پذیرفت: ایران زنده است، چون هنوز امید در رگ‌هایش جاری است.