جلسات پر زرق‌وبرق، بیانیه‌های پرطمطراق و وعده‌های سهمیه‌بندی… اما در عمل هر کشور راه خودش را می‌رود. یکی بیش از سهمیه‌اش تولید می‌کند، دیگری زیر میز می‌زند، و سومی اصلاً گوشش بدهکار نیست. نتیجه؟ هیچ. بازار جهانی نفت هم به شوخی می‌گیردشان.

از آن طرف، آمریکا با نفت شیل بازار را قبضه کرده، انرژی‌های تجدیدپذیر سهم بیشتری گرفته‌اند، و دنیا در فکر “عصر پسانفت” است. اما اوپک؟ هنوز سرگرم تنظیم جدول تولید است، جدولی که همان روز اول هم کسی به آن پایبند نیست.

۶۵ سالگی معمولاً نشانه پختگی است، اما برای اوپک فقط یک کیک تولد بی‌مزه است. سازمانی که بیشتر به موزه تاریخ انرژی تعلق دارد تا به آینده. اگر دنبال یکی از بی‌خاصیت‌ترین نهادهای جهان بگردیم، اوپک با افتخار روی سکو می‌ایستد.