نفت آنلاین ماه‌هاست که شعله‌های آتش در نیزارهای هورالعظیم، آن‌سوی مرز، خاموش نشده و دود غلیظش بی‌اجازه از پاسپورت و گمرک، مستقیم وارد ریه‌های مردم خوزستان می‌شود. روستاهای مرزی، سوسنگرد، هویزه و حتی در برخی روزها اهواز، زیر پتوی سیاه دود پنهان می‌شوند. این فقط یک آلودگی لحظه‌ای نیست، بلکه خفه‌خانه‌ای دائمی است که جان و زندگی مردم را گروگان گرفته.
پرسش تلخ مردم این است که آیا خوزستانی‌ها شهروند درجه‌دو محسوب می‌شوند که ماه‌ها در این شرایط رها شده‌اند؟ سکوت مسئولان، نفس‌گیرتر از دود، بر سینه مردم سنگینی می‌کند. حتی وقتی دود از اهواز هم عبور کرده و به شرق استان می‌رسد، همچنان خبری از اقدام جدی نیست.
استانی که سال‌هاست قلب تپنده اقتصاد ایران با نفت و گازش است، سزاوار این نیست که مردمش در هوای سمی نفس بکشند. ثروت خوزستان به همه کشور می‌رسد، اما سهم مردمش شده تنگی نفس، آسم و اضطراب هر روزه. اگر قرار است ایران از خوزستان نیرو بگیرد، آیا وقتش نرسیده که خوزستان هم نفس راحتی بکشد؟
