به گزارش خبرنگار اجتماعی رکنا، در دل کوه‌های البرز، سد طالقان ایستاده است. این سد با ظرفیت ۱۲۳ میلیون مترمکعب یکی از منابع آبی مهم اطراف تهران است. اما باوجود این ظرفیت بالا، آب در طالقان راهی به تهران ندارد. لوله‌ای برای انتقال آب به تهران کشیده شده است، اما هنوز ظرفیت آن برای تأمین نیاز پایتخت کامل نشده و پروژه به‌طور نهایی تکمیل نشده است.

در حال حاضر، سدهای لتیان و ماملو با هم تنها ۳۰ میلیون مترمکعب آب دارند، که به‌سختی قادر به تأمین نیاز تهران در فصول پیک مصرف هستند. سدهای امیرکبیر (۳۹ میلیون مترمکعب) و لار (۵۷ میلیون مترمکعب) نیز به همین ترتیب با کاهش ظرفیت روبه‌رو هستند و پاسخگوی نیاز آبی پایتخت نیستند. در این شرایط، چشم‌ها به سد طالقان دوخته شده بود، اما پروژه انتقال آب از این سد که قرار بود در این سال‌ها مشکلات کمبود آب تهران را کاهش دهد، به دلایل مختلف، حتی با تخصیص پنج هزار میلیارد تومان (۵ همت)، هنوز به سرانجام نرسیده است.

در اسفند ماه۱۴۰۳، مسئولان وزارت نیرو اعلام کردند که تخصیص ۵ همت برای پروژه انتقال آب از سد طالقان صورت گرفته است و این پروژه باید تا خرداد۱۴۰۴به اتمام برسد. با این حال، امروز که تیرماه ۱۴۰۴ به پایان رسیده است، هنوز این پروژه تکمیل نشده و تنها ۷۰ درصد آن اجرایی شده است.

مسئولان وعده داده بودند که آب طالقان تا خرداد ۱۴۰۳ به پایتخت برسد، اما هنوز این پروژه در مرحله ابتدایی تکمیل قرار دارد. ۷۰ درصد از پروژه انجام شده، اما ظرفیت کامل این پروژه به بهره‌برداری نرسیده و هنوز آب طالقان به‌طور مؤثر در تأمین نیاز تهران نقشی ندارد.

در شرایطی که صرفه‌جویی در مصرف شرب برای کاهش فشار بر منابع آبی شهر ضروری است، نباید مشکلات اصلی و عقب‌افتادگی پروژه‌ها را نادیده گرفت. هیچ اشکالی در صرفه‌جویی در مصرف شرب آب وجود ندارد، بلکه خود آن باید به‌عنوان یک اقدام مؤثر و عقلانی پذیرفته شود. اما آیا مسئولان باید از مصرف خانگی به‌عنوان تنها راه‌حل بحران آب یاد کنند، در حالی که خود پروژه‌های حیاتی همچنان معطل می‌مانند؟ باید این پرسش را مطرح کرد که چرا پروژه‌ای که می‌توانست بخشی از بحران آب پایتخت را حل کند، هنوز در مرحله نیمه‌تمام باقی مانده است.

پروژه انتقال آب سد طالقان، که قرار بود برای کاهش بحران آب پایتخت نقش حیاتی ایفا کند، همچنان در انتظار تکمیل و بهره‌برداری کامل است. در این وضعیت، نمی‌توان تنها به مردم فشار آورد تا مصرف آب را کاهش دهند، در حالی که پروژه‌های کلیدی همچنان در مرحله نیمه‌تمام باقی مانده‌اند.

آب در طالقان هست، اما راهی به تهران ندارد.

ما تشنه‌لبان می‌گردیم، نه به‌دلیل کمبود آب، بلکه به‌دلیل بی‌تدبیری در اجرای پروژه‌ها.

در طالقان آب هست، اما هنوز ما در تهران، عطش می‌کشیم.

باشد که این یادداشت، نه فقط برای یادآوری یک وعده معلق، بلکه برای بازنگری جدی در تصمیمات و عملکردها باشد.

آب در طالقان هست، اما برای همه ما، آن‌طور که باید و شاید، هنوز جاری نشده است.

مشارکت مردم و بخش خصوصی در این راه، شاید یکی از اصلی‌ترین راهکارها باشد. امروز، ضرورت همکاری مردم با مسئولین و استفاده از ظرفیت‌های بخش خصوصی برای عبور از بحران آب به وضوح احساس می‌شود. این مشارکت می‌تواند نه‌تنها در اجرای پروژه‌ها، بلکه در تغییر الگوی مصرف و کنترل بهینه منابع آبی نیز مؤثر باشد. به همین دلیل، باید توجه ویژه‌ای به آموزش و آگاه‌سازی مردم و ایجاد فرهنگ مصرف بهینه آب داشته باشیم.