احمد توکلی سیاست‌مدار ایرانی، چهره‌ای بود که عدالت‌خواهی ریشه‌دار و اصول‌گرایی استوار را در هم آمیخت. وفاداری بی‌چون‌وچرای او به آرمان‌های انقلاب اسلامی ۱۳۵۷ و نظام جمهوری اسلامی، هرگز به معنای چشم‌پوشی از کاستی‌ها یا سکوت در برابر انحرافات نبود. او اصول‌گرایی را نه در جمود فکری، بلکه در پاسداری پویا از ارزش‌های انقلاب و پیگیری عملی عدالت اسلامی می‌دانست.
دغدغه محوری توکلی، تحقق عدالت اجتماعی و اقتصادی بود. این آرمان به موضعی سیاسی محدود نمی‌شد، بلکه کانون هویت او بود. مواضع صریحش علیه سیاست‌های اقتصادی ناعادلانه، خصوصی‌سازی‌های مشکوک و شکاف طبقاتی، همواره تأکیدی بود بر این که پایبندی به انقلاب، مستلزم مبارزه با هر آن چیزی است که عدالت را تهدید می‌کند. نقدهای مستدل او به دولت‌ها، صرف‌نظر از جناح حاکم، از موضعی درون‌گفتمانی و با هدف حفظ سلامت نظام سرچشمه می‌گرفت.
نقش توکلی در تأسیس و هدایت روزنامه «رسالت»، بخش مهمی از کارنامه اوست.
توکلی اصول‌گرایی را با تعصب بی‌چون‌وچرا یکسان نمی‌گرفت. پایبندی راسخش به مبانی انقلاب و ولایت فقیه، هرگز به معنای نفی نقادی سازنده یا پرسشگری جسورانه نبود.
او نشان داد می‌توان همزمان وفادار به آرمان‌ها ماند و ساختارها را برای اصلاح امور به چالش کشید. این ویژگی او را حتی نزد مخالفان فکری به چهره‌ای محترم تبدیل کرده بود. صداقت، پاک‌دستی و انگیزه خالصانه‌اش در خدمت به نظام، همواره مورد اطمینان بود.
در فقدان احمد توکلی، ایران نمادی نادر از عدالت‌خواهی عمل‌گرا و اصول‌گرایی پویا را از دست داد. میراث او یادآور می‌کند که تحقق عدالت، نیازمند شجاعت نقد درون‌گفتمانی و استواری در مسیری است که آرمان‌ها را فدای مصلحت‌اندیشی‌های زودگذر نمی‌کند.