جنگ دوازده‌روزه‌ای که پشت‌سر گذاشتیم، اگر هیچ دستاوردی نداشت جز روشن‌کردنِ چراییِ برخی مواضع انقلاب اسلامی، همین یک نکته کافی بود تا غبار تردید از ذهن‌ها کنار رود. حالا برای هر چشم بینایی معلوم شد که چرا سال‌هاست در این سرزمین شعار «مرگ بر آمریکا، مرگ بر اسرائیل و مرگ بر انگلیس» طنین‌انداز است؛ شعاری که نه از سر کینه کور، بلکه برآمده از تجربه تلخ ملت‌های منطقه و خون‌های ریخته‌شده در خیابان‌های بیروت، دمشق، بغداد و غزه است.
دیروز کسانی می‌گفتند «نه غزه، نه لبنان»؛ گمان می‌کردند اگر صورت‌مسئله مقاومت را پاک کنند، سایه جنگ از سر ایران کم می‌شود. اما امروز، همان‌ها می‌بینند که پایداری غزه و لبنان، نخستین خاکریز امنیت ملی ماست. اگر حماس و حزب‌الله نبودند، اگر فرماندهان ایرانی در دمشق و بغداد خط نبرد را طراحی نمی‌کردند، آتش همین جنگ، نه دوازده‌روزه بلکه طولانی‌مدت و از سال‌ها پیش فرود می‌آمد. حضور مستشاری در سوریه و لبنان و حمایت همه‌جانبه از محور مقاومت، نه هزینه‌ای اضافه، که سرمایه‌گذاری راهبردی بر امنیت و عزت ایران بوده است.
کسانی که دلخوش به برجام بودند و آن را نوشداروی اقتصاد وانمود می‌کردند، حالا با چشم خود می‌بینند چگونه همان دولت‌هایی که سند توافق را امضا کردند، به‌وقت عمل، پشت امضاهایشان پنهان شدند و بر تحریم‌های تازه افزودند. برجام، خسارت محض بود؛ نه به‌خاطر اصل مذاکره، بلکه چون مذاکره‌ای بود بی‌تضمین، با طرفی که بدعهدی بخشی از هویت سیاسی‌اش است. دلواپسان آن روز، امروز دل‌گرم به حقانیت استدلال خودند: آمریکا به لبخند و وعده، نزدیک نمی‌شود؛ باید بدبین بود و معادلات را بر پایه بدعهدی او نوشت.
جنگ اخیر نشان داد چرا رهبر انقلاب سال‌هاست از «ایرانِ قوی» سخن می‌گویند. قوی‌‌شدن یعنی توان مهار دشمن در دورترین نقطه، یعنی بازسازی زیرساخت در کمترین زمان، یعنی سازمان رزمِ جان‌سختی که با ترور فرمانده یا خرابکاری در تأسیسات از پا نمی‌افتد. امروز روشن شد که اگر هیمنه غرب در این منطقه ترک برداشته، به برکت رشد قدرت موشکی، پهپادی و شبکه مقاومت است.
غده سرطانیِ منطقه، تنها با نسخه مقاومت مهار می‌شود؛ هیچ میز مذاکره‌ای قدرتِ جراحی ندارد مگر آن‌که پشتوانه میدان را حس کند.
مذاکره، برای ما که تجربه قجریِ ترکمانچای را در حافظه تاریخی خود داریم، اگر بدون تکیه بر قدرت ملی باشد، جز فریبکاریِ حریف نیست. آمریکا و اروپا، در نهایت، با همان چشمی به ما نگاه می‌کنند که به دیگر کشورهای محنت‌زده منطقه: یا تابع باش یا تحقیر شو. ما اما در این دوازده روز نشان دادیم تابع نیستیم و ایستاده‌ایم تا تحقیر نشویم.
و سرانجام این نکته حیاتی لازم به ذکر است؛ هرکس میان اسرائیل و آمریکا در مواجهه با ایران تفکیک قائل شود، یا جاهل است یا خائن؛ چرا که اسرائیل بدون چتر امنیتی واشنگتن یک روز هم دوام نمی‌آورد و آمریکا بدون متغیّر اسرائیل نمی‌تواند بازی ژئوپلیتیک خود را در غرب آسیا پیش ببرد. ما امروز نه‌تنها به دشمنان، که به دوستان هم نشان دادیم هزینه مقاومت، بسیار کمتر از هزینه سازش است؛ و این بزرگ‌ترین دستاورد جنگ دوازده‌روزه بود.