یک سؤال کلیدی در ذهن مردم ایران و ناظران جهانی در مورد چیستی مذاکرات ایران و آمریکا وجود دارد که پاسخ درخور پیدا نکرده است.
برای چه مذاکره می‌کنیم؟ پاسخ ایران آن است که؛ «می‌خواهیم تحریم‌های ظالمانه برداشته شود.»
پاسخ آمریکایی‌ها این است که؛ «می‌خواهیم ایران بمب هسته‌ای نسازد امنیت جهان به خطر نیفتد.»
گردش کار و فرآیند گفت‌وگوها همیشه از این نقطه آغاز می‌شود که آمریکایی‌ها مدام یک دروغ را تکرار می‌کنند که؛ «ایران می‌خواهد بمب بسازد.» ایران هم ده‌ها دلیل فنی و نظری می‌آورد که ما چنین قصدی نداریم و این حرف یک دروغ شاخ‌دار است.
گفت‌وگوها طی ۲۰ سال گذشته در همین حوالی رها می‌شود. حتی اگر منجر به توافق هم ‌شود، مثل توافق برجام و توافق‌های پیش از آن اما همچنان تحریم‌ها هست هر روز هم توسعه پیدا می‌کند!
اشکال کار کجاست؟ اشکال کار در کارگردانی رسانه‌ای دشمن برای گفت‌وگوها و مدیریت فرآیند گفت‌وگوهاست.
چه کسی گفته است گفت‌وگو اول باید در مورد رفع نگرانی آمریکا از ساخت بمب آغاز شود و در همان‌جا علی‌رغم هزاران دلیل، بماند. حتی در مورد تضمین‌های فنی، چانه‌زنی‌ها به‌جایی برسد که طرف بگوید؛ همه بساط غنی‌سازی را جمع کنید کرکره دانش هسته‌ای را پایین بکشید!
در عوض رسانه‌ها و تیم گفت‌وگوهای دوطرف هیچ حرف‌وحدیثی از نحوه برچیدن تحریم‌ها و چگونگی عبور از سنگلاخ‌های حقوقی تحریم‌ها به میان نیاورند.
برچیدن تحریم‌های ظالمانه که طی ۴۰ سال گذشته قبل از شبهه ساخت بمب اتمی هم وضع شده یک کار ساده نیست، برخی اصلا رفع تحریم‌ها را عملی نمی‌دانند.
خزانه‌داری آمریکا، کاخ سفید، کنگره و سه کشور شرور اروپایی مکانیسم پیچیده‌ای را تعبیه کرده‌اند، آن را طوری قفل کرده‌اند که هیچ کلیدی آن را بازنخواهد کرد.
نمونه عملی آن توافق برجام!
ممکن است ما در مورد رفع تحریم‌های هسته‌ای به توافق برسیم. با بسته‌بندی تحریم‌های حقوق بشری، موشکی و … چه خواهیم کرد. ممکن است با آمریکایی‌ها توافق کنیم، تحریم‌های اروپایی‌های شرور را چه کنیم.
اصلا مگر امروز در آمریکا حاکمیتی مستقر است که ترامپ یا ویتکاف را نماینده رسمی آن حاکمیت بشناسیم. با این‌ها توافق کنیم، رئیس‌جمهور بعدی زیر توافق نخواهد زد؟ مگر همین اتفاق در زمان اوباما، بایدن و ترامپ نیفتاد و نهایتا ترامپ امضای دولت آمریکا را پاره کرد.
از همه مهم‌تر ممکن است آمریکا تحریم‌های ایران را تعلیق یا لغو کند، تحریم‌های طرف‌هایی که با ایران معامله کردند را لغو نکند. هزاران شرکت و اشخاص حقیقی و حقوقی بانک‌ها و … به خاطر معامله با ایران مورد شدیدترین مجازات‌های نقدی و غیرنقدی قرار گرفتند. آمریکا تحریم‌های آن‌ها را حاضر است لغو یا تعلیق کند و مجازات‌های آن‌ها را متوقف کند.
اگر هم یک تیم حاکمیتی در آمریکا حاضر به این کار شود اصلا این کار عملی است؟
آن کسی که در اتاق خزانه‌داری آمریکا این سنگ را به ته چاه روابط دو کشور انداخته است هزار سیاستمدار هم نمی‌تواند آن را از درون چاه بیرون آورد، برای همین در گفت‌وگوها هیچ سخنی از برنامه زمان‌بندی شده و نحوه برداشتن تحریم‌ها نیست. همه مدار گفت‌‌وگوها برمی‌گردد به فلج‌کردن صنعت هسته‌ای کشور آن‌هم به بهانه ساخت بمب!
اگر می‌خواهیم گفت‌وگوها نتیجه بدهد باید یک دستور کاری تعریف شود که اول راجع به مکانیسم رفع و لغو تحریم‌ها و ابعاد پیچیده آن صحبت شود. اگر لغو، تعلیق و رفع تحریم‌ها به دلیل پیچیدگی‌های پیش گفته اصلا ممکن نیست وقت خود را در مذاکرات تلف نکنیم. عطای نسیه لغو تحریم‌ها را به لقایش ببخشیم و از یک سوراخ ۱۰ بار گزیده نشویم.
آمریکا یک جنگ بی‌وقفه را با ملت ما از پیروزی انقلاب تاکنون ادامه داده، در حوزه نظامی کم آورده در بقیه حوزه‌ها آن را گسترش داده حتی حاضر نیست یک‌لحظه آن را متوقف کند.
پیشنهاد می‌شود دور بعدی مذاکرات اگر واقعا مذاکره‌ای در کار باشد فقط اختصاص به نحوه و کیفیت رفع تحریم‌ها اختصاص یابد.
این طرف مذاکرات یک مرد ایستاده است و می‌گوید بمب نمی‌خواهیم بسازیم. آن طرف چند نامرد، یک دروغ را تکرار می‌کنند و عدم اشاعه سلاح‌های هسته‌ای را که متکی بر فقه و قول خداست را منکر هستند.
وقتی طرف با دروغ و دغل اصرار بر این انکار دارد ملت ما وظیفه‌ای در قبال رفع انکار آن‌ها ندارند.
اگر گفت‌وگوها قرار است روی عدم ساخت بمب متمرکز شود، اول خلع سلاح هسته‌ای قدرت‌های جهانی از جمله آمریکا و اسرائیل باید در دستور کار قرار گیرد. نه کشوری که نه می‌خواهد بمب بسازد و کشوری را تهدید به بمب کرده است!
مذاکرات هسته‌ای عرصه رویارویی دو اراده است. 
۱- اراده مبتنی بر« قدرت منطق»
۲- اراده مبتنی بر«منطق قدرت»
بی‌تردید سرانجام اراده اول بر اراده دوم غلبه خواهد کرد.