محمدرضا پهلوی و فرح دیبا که هر دو به عنوان چهره‌های سیاسی کشور شناخته می‌شدند، به جای آنکه در مسیر واقعی هنر و علم فعالیت کنند، با استفاده از قدرت شاهنشاهی خود، مراسم‌هایی ترتیب می‌دادند تا با اهدای مدال، دکترا و نشان‌های افتخاری، چهره‌ای فریبنده از ترقی فرهنگی کشور ارائه دهند. اینگونه حرکت‌ها نه تنها ارزشی برای دانشگاه و نهاد علم باقی نمی‌گذاشت، بلکه نشان از دور شدن نهادهای علمی از استقلال و ارزش واقعی خود داشت.

در واقع، تبدیل دانشگاه به محل اعطای تشریفات بی‌ارزش، یک نشانه از انحطاط نظام آموزشی کشور در دوران پهلوی بود؛ جایی که قدرت حاکم، حتی نهادهای آکادمیک را به خدمت نمایش‌های سیاسی خود گرفته بود.